Przy pierwszym uruchomieniu utworzonego programu sterującego pracą silnika asynchronicznego klatkowego okazało się, że badany obiekt (generator) w całym w zakresie swojej pracy jest niestabilny. Innymi słowy dla dostępnego zakresu wartości współczynnika wzmocnienia k (od 0.5 do 2) niemożliwe jest ustawienie takiej wartości, która nie powodowałaby przejścia układu w punkt pracy, gdzie wyróżnik szybkobieżności spełniałby nierówność λ>5.2. Stąd też układ znajdował się po niestabilnej stronie charakterystyki współczynnika wykorzystania energii wiatru, co powodowało to, że moment mechaniczny pochodzący od silnika wiatrowego był mniejszy od momentu elektromagnetycznego pochodzącego od generatora. W konsekwencji tego przy uruchomieniu napędów dochodziło do ich natychmiastowego zatrzymania. Związane jest to z tym, że w obliczeniach zadawanego momentu nie wzięto pod uwagę tego, że w układzie przeniesienia napędu zastosowano przekładnię z pasami klinowymi, która jest przyczyną powstania pewnych strat. Powodują one to, że zadawany moment na wał generatora jest tak naprawdę pomniejszony o straty występujące w przekładni. W związku z tym należało dokonać korekty układu zadawania momentu zaproponowanego tutaj. Zdecydowano się po prostu zwiększyć zadawany moment o wartość odpowiadającą stratom wprowadzanym przez przekładnię (uznano, że straty te mają charakter stały). Eksperymentalnie wyznaczono, że wartość momentu należy zwiększyć o około 9Nm. W tym przypadku możliwe jest ustawienie takiej wartości współczynnika wzmocnienia, w której układ znalazł się w stabilnym punkcie pracy (wartości od 0.575 do 0.5). Pozwoliło to przeprowadzić badania laboratoryjnego modelu elektrowni wiatrowej, których wyniki eksportowano do programu Matlab